Fazla utangaçlık ve anksiyete

Tatsuhiro Satou

Hectopat
Katılım
6 Eylül 2019
Mesajlar
1.466
Makaleler
1
Çözümler
9
Yer
İzmir
Merhabalar, aslında sorunum 3-4 sene önceden başladı. Normalde düzgün konuşabilen, öz güvenli bir çocuktum ama şu an göz teması kuramayan, bir cümle kuramayan bir insan haline geldim. Asosyallikle az çok ilgisi olduğunu düşünüyorum. Her gün okulda huzursuzluk rahatsızlık hissediyorum. Normal bir şey aslında ama ben bunu acayip fazla hissediyorum. Karnım ağrıyor midem acayip bulanıyor. Bunun üstünü örtmeye normal davranmaya çalışıyorum. Biri bana bir şey deyince karşılık veremiyorum bütün düşüncelerim, fikirlerim gidiyor. Saçma sapan şeyler söylüyorum. Hoca tahtaya kaldırınca elim titriyor çok heyecanlanıyorum o kadar heyecanlanıyorum ki ölücekmiş gibi hissediyorum. Bunlar yaşadığım genel sorunlar çokça var ama sıkmak istemiyorum. Aynı sorunu yaşayıp kendini düzeltmeye başaran kişiler varsa nasıl başardıklarını bilmek isterim.
 
Merhabalar, aslında sorunum 3-4 sene önceden başladı. Normalde düzgün konuşabilen, öz güvenli bir çocuktum ama şu an göz teması kuramayan, bir cümle kuramayan bir insan haline geldim. Asosyallikle az çok ilgisi olduğunu düşünüyorum. Her gün okulda huzursuzluk rahatsızlık hissediyorum. Normal bir şey aslında ama ben bunu acayip fazla hissediyorum. Karnım ağrıyor midem acayip bulanıyor. Bunun üstünü örtmeye normal davranmaya çalışıyorum. Biri bana bir şey deyince karşılık veremiyorum bütün düşüncelerim, fikirlerim gidiyor. Saçma sapan şeyler söylüyorum. Hoca tahtaya kaldırınca elim titriyor çok heyecanlanıyorum o kadar heyecanlanıyorum ki ölücekmiş gibi hissediyorum. Bunlar yaşadığım genel sorunlar çokça var ama sıkmak istemiyorum. Aynı sorunu yaşayıp kendini düzeltmeye başaran kişiler varsa nasıl başardıklarını bilmek isterim.
Profesyonel yardım almalısın bu gibi sorunların üzerini örtmek genç-yetişkin ve yetişkin dönemlerin için çok kötü sonuçlar doğurabilir dostum geçmiş olsun.
 
Bir psikolojik tanı koymak gibi olmasın, sadece kendi şahsi yorumlarım ve şahsi önerilerim olarak algıla bu yorumumu.

Kendi gözlemlerime dayanarak, sosyal hayata uzak olan insanlar sosyal ilişkilerden bi' haber oldukları için bu tür şeylerde bir heyecana kapılıyorlar. Bir insanla ilişki kurmak insanı korkutabiliyor, öğretmen bir soru sorunca heyecandan donup kalmak gibi.

Şahsi tek önerim biraz sosyalleşmen olacaktır. Bu tür şeyler hayatında ne kadar sıradanlaşırsa artık o şeyden o kadar az heyecanlanırsın.

Bunun haricinde her zaman psikolojik destek gibi bir imkanın olduğunu unutma, bu tür destekleri almaktan utanma. Ancak olay her zaman sende bitiyor.
 
Merhabalar, aslında sorunum 3-4 sene önceden başladı. Normalde düzgün konuşabilen, öz güvenli bir çocuktum ama şu an göz teması kuramayan, bir cümle kuramayan bir insan haline geldim. Asosyallikle az çok ilgisi olduğunu düşünüyorum. Her gün okulda huzursuzluk rahatsızlık hissediyorum. Normal bir şey aslında ama ben bunu acayip fazla hissediyorum. Karnım ağrıyor midem acayip bulanıyor. Bunun üstünü örtmeye normal davranmaya çalışıyorum. Biri bana bir şey deyince karşılık veremiyorum bütün düşüncelerim, fikirlerim gidiyor. Saçma sapan şeyler söylüyorum. Hoca tahtaya kaldırınca elim titriyor çok heyecanlanıyorum o kadar heyecanlanıyorum ki ölücekmiş gibi hissediyorum. Bunlar yaşadığım genel sorunlar çokça var ama sıkmak istemiyorum. Aynı sorunu yaşayıp kendini düzeltmeye başaran kişiler varsa nasıl başardıklarını bilmek isterim.
Senin yaşadığın kadar şiddetli değil fakat benzer sorunları pandeminin çok yoğun olduğu, sokağa çıkma yasaklarının olduğu dönemden sonra yaşadım. Ailemle aram kötü olduğu için neredeyse 1 sene hiç kimseyle yüz yüze sohbet etmedim. Eskiden bu durumun tam tersi sosyal, konuşkan biriyken pandemi sonrası insanlarla 2 cümle konuşmakta zorlanmaya başladım.
Bu durumu yavaş yavaş atlatıyorum. Bana en çok yardımcı olanın spor yapmak olduğunu düşünüyorum. 4 aydır spor salonuna gidiyorum.
 
Peki bu duruma nasıl geldiğin hakkında bir fikrin veya düşüncen var mı ?
Bir durum, olay veya herhangi bir şey ?
Bu durum durduk yere gerçekleşmiyor, bir kırılma noktası vardır, yaşadığın bir olay neticesinde böyle olmuşsundur?
3-4 sene öncesinde yaz tatili başlangıcında büyük bir bunalıma, depresyona girmiştim. O yaz tatili boyunca kendimi kapadım yemek yiyemedim her gün evde nedenini bilmediğim gerilim içerisindeydim. Aileme derdimi anlattığımda o yaşlarda normal dediler. Okul açıldıktan sonra bu isteksizlik sorununu çözebilmiştim. Ama hala o gerilimli sıkıntılı hislerimi çözememiştim. Şu an o hislerin 10 katını yaşıyorum.
Profesyonel yardım almalısın bu gibi sorunların üzerini örtmek genç-yetişkin ve yetişkin dönemlerin için çok kötü sonuçlar doğurabilir dostum geçmiş olsun.
Teşekkür ederim. Derdimi tekrardan babama söyliyeceğim. Ama maddi sıkıntımız var devlet psikoloğuna gitsem ilgilenirler mi ?
 
Bunu sorununa çözüm olarak algılamanı istemiyorum çünkü değil. Demek istediğim sadece şu, insanların güvenilmezdirler ve kendi çıkarları doğrultusunda hareket ederler. Artık insanlar karşısındaki kişiye "Nasıl laf sallasam, nerden açığını yakalayıp sövsem de /kudurtsam/" gözüyle bakıyorlar. Eğer kafanda "Başkaları bana ne der?" gibi düşünceler varsa bunları silmeye bak, çünkü hayatındaki en önemli kişi sensin, başka hiç kimse değil. Kendin nasıl mutlu oluyorsan öyle davran. Bu konu aklına gelebilecek her şey için geçerli. Okuduğun/okumak istediğin bir bölüme laf sallayıp "Sonun kasiyerlik, kuryelik" demek bunun en basit örneği mesela.

Bunun dışında, profesyonel destek almak en doğal hakkın ve yapabileceğin en iyi şey sanırım.
 
Bende huzursuz bağırsak sendromu vardı zaten hayatımız tersoydu bir de millete rezil oluyorum diye kahroluyordum psikolojik destek aldık atlatıyoruz. Tahtaya kalktığında rezil olacağını düşünme ders çalışırsın atlatırsın bunları da bir zaman sonra ben dalga geçse bizde köşede oturmayız gibi bir şekil oluşmuştu ne dersen de kimse kimseden üstün değil ne demiş mühim bir insan "herkes için her şey "
 

Yeni konular

Geri
Yukarı