Hayatta hiç sevgilinin olmaması

Çok küçükken başladı. Her şeyiyle seviyordum onu. Bir başka çocuğu sevse içim içimi yiyor geberiyordum kıskançlıktan. Gözlerim doluyor, ağlıyor, küsüyordum ona. O gelip gönlümü alıyordu geri. Başka bir şey olunca yine. Yine. Ve yine. Ama küçüklükte kaldı onlar. Artık hiç kimseyi kıskanmıyorum.

Anladım hocam. İlginç bir durum. İlk defa böyle bir şey duydum.
 
Bir aralar bende de niye yok diye sinir olurdum. Tipimi sevmiyorum ama kendim ile barışığım. Psikiyatriye gittiğim her geçen gün ilaçlarım artıyor. Baktım, olacağı yok. Hayata bir sefer geliyorum. Bir kişi içinde hayatımı bitiremem. Hele geçici heves için hiç yoramam kendimi. Zaten kafadan kontağım. Mesela bugün yaşlı bi' amca denk geldi otobüste. Kendi torunlarım böyle şöyle iyi diyor ve methediyor. Pası bana attı, "Seni sormalı?" diyerek. Lise mezunu olduğumu söyledim ve kesinlikle üniversite oku dedi. Ben de salla geç dedim. Pişman olacak benim, o değil. Keyfini sür ve gamsız ol. Biraz da içimi dökmüş oldum :)
 
Arkadaşlar, şimdi en baştan ileride karşına biri çıkar tarzı bir şeyler söyleyebilirsiniz ama ben hiç zannetmiyorum. 17 yaşındayım, pek yakışıklı değilim, esmerim. Şu ana kadar bir kız bile bana seni seviyorum demedi. Bu ister istemez moralimi bozuyor. Yani okulda ya da başka bir yerde bulurum birini açılırım ama ben içini sevmedikçe neye yarar? Belki ileride de hiç kimse çıkmaz, karşıma böyle boş boş yaşayıp giderim. Evlenmeyi de düşünmüyorum zaten.

Halen aynı düşüncede misin başkan?

Kardeş sen önce bir hayallerini gerçekleştir sevgili yapıp napacaksın bir ton yük.

Hayali bir sevgili olabilir malum herkesin hayali farklı.
 
Kızların ilk tercihi esmer erkek oluyor aslında. Biraz saç sakal giyim falan yaparsan yakışıklı olacağından eminim, eğer çok büyük kusurların yoksa.
Ben ise kızların daha çok beyaz tenli erkekleri sevdiklerini düşünüyorum. Tenimin rengini açmak istiyorum ama çözümü yok.
 

Geri
Yukarı