Kedimin ölümü sonrası vicdan azabı çekiyorum

Perşembe günü sabaha karşı Rafaelı camın arasında sıkısmıs buldum ve o günden berı vıcdan azabı çekiyorum. Rafael oğlumun kedısydı, bana emanet ettı. Camın yukarsından çıkmaya çalışmış, ölü buldum. Oğlum hiç mi mıyavlama sesı duymadın dıyor. Bana tavır aldı. Çok üzgün. Yemın ederım duymadım, duysam o güzel torunum ben ölüme terk eder miyim? Yemeden içmeden kesıldım hem Rafaelı, özümün önüne gelıyor çok sevıyorum onu, hem de Umut'un bana soyledıgı cümleler gemileri yaktı. Konusmuyor benimle. Ne yapmalıyım?

Oğlunuz bir süre sonra konuşur sizle. Elinizden bir şey gelmez.

Ölüyü geri getiremiyoruz maalesef. Oğlunuz biraz zaman geçsin size olan tavrı geçecektir. Huzur içinde uyusun.

Biraz zamana bırakın, eninde sonunda her şey yoluna girecektir.

Bizim evde bebekliğimizden beri aldığımız muhabbet kuşu vardı. Evde geziyordu öyle. Bir de binanın içine gelen kedi vardı. Onu besleyip duruyordum. Tüylü bir kedi böyle şişko az. Her gün besledim öyle. Kuşta daire kapısının koridoruna uçarken,kedi bir anda fırlayarak gözümün önünde 10 senelik muhabbet kuşumu boğarak öldürdü. Az kalsın hayvan katili olacaktım,gözüm döndü. Sonra dedim ki : Vardır bunda da bir kader,nasip. Başınız sağolsun,hayat döngüsü bazen plandır hep. İnanın gözünüzün önünde ölseydi,kaynar su ile tanışırdınız.. Üzülmeyin desem de.. Zamana bırakın.