Kendimi çok kötü hissediyorum

Merhaba, 16 yaşındayım ve size yaşadıklarımı anlatacağım. Kendimi bildim bileli konuşma zorluğum var ve bu konuşma zorluğum yüzünden bazen adımı bile diyemiyorum, düzgün konuşmaktan bahsetmiyorum bile. Ailem ile hep İzmir'i tavan ettik oraya gittik denedik olmadı buraya gittik olmadı ve bugünde akupunktur oldum, 2 tane kulağıma da toplam 12 tane iğnemsi bir şey koydular ve bu akşam nasıl uyuyacağım onu bile bilmiyorum çünkü yan uyumayı denersem batacak oradaki iğneler ve yüzümü bile yıkamaya korkuyorum çünkü elimle değebiliyorum. Birisini yanlışlıkla çıkardım bilerek yapmadığım halde, neyse. Konuşma zorluğum yüzünden okuldan, mahalleden arkadaşım yok. Sanaldan arkadaş edindim 1-2 yıl önce onlarla konuşuyorum ama toplasan 5 kişi olmaz. Korona zamanında bir sevgili yapmıştım, 2 yıl flört olduk sevgili olduk derken tam 1 yıl önce ayrıldık ve onunla bir sosyal medyada aynı ortamdayım ve gerçekten kendimi kötü hissediyorum. Kıza geri dönmek istemiyorum ama onun arkadaşlarını, sosyalliğini gördükçe içime burukluk hissi geliyor. Konuşma konusuna geri gelirsek çok çabalıyorum ama olmuyor. Sosyalleşmeye, konuşmaya yani herkes ile iletişim kurmaya çalışıyorum ama olmuyor. Geleceğimin ne olacağını bilmiyorum eğer konuşmayı yenemezsem beni kim işe alır ki? Cümle kuramayan iki kelimeyi yan yana getiremeyen birisini kim ne yapsın? Belediye işçisi bile olmayı bırakın ben yurt dışında yaşamayı düşünen birisiyim, dil öğrenceğim, iş sahibi olacağım da oraya gideceğim, hayal...

Bu yaz nasıl geçecek hiçbir fikrim yok. Çalışacağım fakat çelimsizim, nasıl çalışırım bilmiyorum, düzgün iş yapamam bile. Derslerimde başarılı değilim, ki şu an 10. sınıf bitti ve 2 yıl sonra YKS var, o sınavdan iyi bir puan alacağımı bile düşünmüyorum. Psikolojik olarak çökmüş durumdayım. Hem konuşma olarak hem arkadaşsızlık olarak çünkü kimsem yok. Nasıl anlatsam? 2023'e girdiğimizden beri 4 kez arandım, 3'ü annem 1'i babamdı. Konuşmayı yenmek için uğraşıyorum, yeni hobiler edinmek için deniyorum, uğraşıyorum ama gerçekten hiçbiri olmuyor. Eninde sonunda düşünemeyeceğimi, adam olamayacağımı ve sokak köşelerinde dilencilik, mendil satacağımı düşünüyorum. Psikoloğa gidiyorum, devlet hastanesinden 4-5 ayda bir anca randevu alabiliyoruz çünkü çok dolu. Gittiğimde de bir ilaç veriyor, stres ve heyecan yapmamam için onun işe yarayıp yaramadığını soruyor ve gönderiyor. Özel psikologlara gitmek istiyorum ama ailem buna para vermeyecek, biliyorum. Gözlerimin altı mosmor, sivilcelerim var, çok cansızım ve buna rağmen elimden bir şey gelmiyor. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum ama gerçekten sıkıldım. Yaklaşık 2 yıldır bu dediklerimi yaşıyorum ve bunlara çözüm bulmak için ne kadar uğraşsam da fayda etmiyor.

Ne kadar kitap okusam, ne kadar yavaş konuşup rahat konuşmaya çalışsam da fayda etmiyor, ben konuşamıyorum arkadaş, Allah beni böyle yaratmış. "Oğuz sen konuşma, git dilencilik yap." diyor resmen. Gerçekten bunaldım, hiçbir şey fayda etmiyor, yararlı gelmiyor hayatıma.

Çok geçmiş olsun hocam. Dilerim ki bu süreci en yakın sürede atlatabilirsiniz. Bizim üniversitede konuşma güçlüğü çeken bir dostumuz vardı. Adı onur idi. Kendisi çok tatlı bir insandır. İnsan değer verdikten sonra o tarz farklılıkları hiç önemsemiyor bile. Tabii ki iyileşme yolunda her türlü yol her daim denenmeli.