Sürekli dışlanmak

Hocam ümidini kırmak istemem de çok bel bağlama bence ona. Senin dediğin seni tercih ettiği adamdan 6-7 sene sonra bir kazık yediğinde anca kaybettiği şeyin farkına varır ve bu 6-7 seneyle bile kalmayıp daha uzun sürebilir. Sınıfından başka kişilerle konuş varsa tanıdığın başka sınıfta biri onlarla muhabbet et en kötü ortak arkadaşın ortamına kayna. Seni kendini yakın hissettiğin ortamdan daha çok dışlayamazlar bu yüzden dert etme bence. İyi bak kendine.

Teşekkür ederim.
 
Bende arkadaş edinemiyorum. En büyük problem de bu diyebilirim.



Teşekkür ederim. Dediğiniz gibi istenmediğim yerde durmanın alemi yok o zaman. :D çağırmadıkları sürece gitmeyeyim yanlarına. İllaki bir gün neden gelmiyorsun derler diye umuyorum.
Çağırmalarını bile umma kendin ol dik dur ve yoluna bak onlardan biri çağırırsa gitme o gelsin senin kuralların geçsin ortamlarda...
 
Hocam ben ortaokulda arkadaşlık konusunda zirveyi yaşamıştım ve canımı emanet edeceğim insanları hepsi bir anda direk ayrıldılar okuldan bir ben kaldım. Ben ortaokuldaki arkadaşlarımla hala görüşürüm fakat 9 ve 10. sınıfta baya sıkıntı yaşamıştım. Ben o arkadaşlarımla takılırken tandığım pek insan olmadığından az buçuk tanıdığım bir kaç kişi de birbirleriyle takılıyorlardı. Hal böyle olunca ben aralarına girmeye çalıştım tanımadığım insanlar çok olduğu için ve arka planda kaldım tahmin edebileceğin gibi.

Bir de ilkokuldan tanıdığım 8 senelik arkadaşım da o grupta ama o durumu anlatmak için 30dk yazmam gerekir o yüzden önemli değil ama onunla bile konuşmuyorum bana yaptığı yanlışlar yüzünden. Bir süre sıkıntıya girdim aralarında bir şey ifade etmiyorum herhangi konuşmaya girmeye çalışıyorum takmıyorlar falan. Kafayı bozdum bunların arasına giricem diye. Bu çabam yüzünden sürekli konuştuğum diğer sınıf arkadaşlarımı takmayıp hep onların yanına gidiyordum. Sonra saldım kendimi ordan o uyuz gruptan kurtarmaya çalıştım insanları çünkü sağlıklı değildi gerçekten. Böyle böyle ayrı bir grubumuz olmuş önceden gözüne bile bakmadığım kavga ettiğim ve hor gördüğüm kişiler çok yakın arkadaşlarım haline gelmiş. Senin imkanların nasıl veya daha önceden sahip olduğun arkadaşların var mı bilemiyorum maalesef ama benim şahsen durumum böyle. Millet lise vakti en iyi dönemindir diye gezinirken ben bundan mahrum kaldım.

Ve istenmediğin yerde durdukça daha çok istenmiyorsun bunu öğrendim. Senin verdiğin değerin karşılığını sana veremezse 10 senelik arkadaşınla bile kes konuşmayı çünkü değmez. Kaybettikleri kişi sensin seni çok tanımıyorum ama iyi biri olduğunu düşünebiliyorum. Kendini depresyona sokacak olsa bile ver yalnızlığa. Çok da kötü olmadığını ve dert edecek bir şeyin olmadığını görürsün. Bu sayede benim yazabileceğim çok insan olsa bile bazen yalnız kalmayı tercih bile ediyorum. Daha sonra bir ortam olur eskiden konuştuğun bir kaç kişi olur onlara yazarsın veya takılırsın kendi kafana göre. Çok dert etmene gerek yok geçtim o dönemlerden ve bu tip şeylerde aşırı duygusal ve biraz da kırılgan bir insanım. :)
Benim yaşadığım olayı özetlemişsiniz… Benimde 5. Sınıftan beridir tanıdığım arkadaşım vardı 9. Sınıfta ortam için beni satar komik olmak için gömer aşağılardı. Bir de kuyruğum gibi bensiz bir şey yapamaz benim konuştuklarımla inatla konuşur benim ortam edinmeme engel oluyordu. Ne yaptım bende hayatımdan sildim, ve arkadaşım olmuştu bir sürü lisede.
 

Geri
Yukarı