Yalnızlık...

Silinen üye dedi:

Geçer bunlar. Gelsin hayat bildiği gibi. Bi' gün bu yaşadıklarına güleceksin. Zayıf birer anıya dönüşecekler.

Genişletmek için tıkla...

Yeni Teknik Sembol dedi:

İnsanların çok hassas olduğu bu gibi bazı çok özel dönemleri vardır, ancak kalıcı olmaması biraz sizin kendi iradenize de direk bağlıdır. Kendinizden daha fazla başkalarına değer vermekten veya onları çok önemsemekten genellikle doğabilir bu tür davranışlar. Ama gelip geçici olması kalıcı olmaması da gerekiyor.

Bazen insanlar kendi içine kapanıp (Otizm) hiç kimseyle bir bağının veya ilişkisinin kalmamasını, dış sesleri hiç duymamayı açık (Amiyane) bir ifadeyle "sadece kendi kafalarını dinleme" ihtiyacını da duyabilirler, bu çok doğaldır ve insanları o geçen sürelerde bu yönelişlerde terapi (tedavi) edip kendine de getirebilir. Eskisinden daha şevkli ve hırslı, topluma ve insanlara karşı kendisini yine mükemmel adapte edebilir, bu mümkündür. Yani bu türden oluşan çok özel durumlarda kişinin kendisini dinleme ihtiyacında olan kimse kendini çok da zorlamamalı, hayatın akışında, bu terapinin kendiliğinden tamamlanmasını mutlaka büyük sabırla beklemelidir. Mevsimsel etkilerle, bazı mevsim geçişlerinde (sonbahar sendromu gibi) bu tür psikolojilerin olabilme riski, yazın sıcak havalarına oranla (Olası depresyon olgusu) daha az oranlarda veya daha az olasıdır. Kendi iradenizle bunu aşacağınıza inanıyorum ben. Bu tür geçiş dönemlerinin ayni mevsim değişimleri gibi çok kalıcı olmaması gelip geçici olabilmesi lazımdır.

Bunun tek nedeni başka insanlara kendinizden çok fazla değer verebilmeniz, çok fazla saygı duymanz, yakın çevrenizi çok fazla ve gereksiz olarak önemsemenizdir. İradenizle bir an için onları biraz olsun küçümseyin, gözünüzde iyice küçültün, kendinizi iyice yüceltin, ben onlardan daha önemsenilecek çok önemli birisiyim deyin, onlar beni sesleriyle, davranışlarıyla, var olan görüntüleriyle kesinlikle de etkileyemezler dediğiniz anda kişisel bir terapiye girmeye hazır hale gelmiş sayılırsınız. Kolay gelsin. Başarılar.

Genişletmek için tıkla...

Metoboy_Lead dedi:

Herkese merhaba. Öncelikle bu yazacağım satırları, paylaşacak kimsem olmadığı için sizlerle paylaşmak istedim... Okursanız çok mutlu olurum. Öncelikle özel bir okulun fen sınıfında lise 3 öğrencisiyim. Başlıktan anlaşılacağı üzere biraz fazla yalnız biriyim... Kendimden bahsetmem gerekirse;
*Özgüven sıfır.
*Normalde önceden fazlasıyla dışa dönük biriyken, şimdi kimseyle konuşamıyorum.
*Kalabalık ortamlardan nefret eder hale geldim.
*Müziğe aşırı ilgili biriyim. Ciddi müzik teorisi biliyorum ve solfej dersi alıyorum.
*Sigara, alkol gibi alışkanlıklarım yok.
*Bağırsak sendromu var ve en ufak duygusal değişimde çok kötü bir şekilde canım yanıyor.
*Sosyal fobi var.
* Kimsenin önünde konuşma yapamam.
*İnsanlarla konuşurken gözlerine bakamam.
*Kaygı bozukluğu var.
*Abartmıyorum, sırf birisiyle göz göze gelmemek için servisteyken camdaki perdeyi çekiyorum.
*Derslerde konsantre olamıyorum ve okulda bir şey öğrenmiyorum. Evdeki 1-2 saatlik çalışma ile çoğu yazılıdan yüksek alıyorum.
*Sanki kafamın içinde durmadan müzik çalıyor ve bunu durduramıyorum.
*Çok fazla kendimle konuşuyorum.
Şimdi ise sınıfım ve sınıftaki durumumdan bahsedeceğim. Ve beni aşırı şekilde üzen bir olayı anlatacağım...
Sınıfta, en arka sırada tek başıma oturuyorum. Ve neredeyse hiç kalkmıyorum oradan... Boş ders ve teneffüslerde MP3 ile müzik dinliyorum. Sırf insanların seslerini ve gülüşmelerini duymamak için... Abartısız günde 6-7 saat müzik dinliyorum. En sevdiğim müzisyen ise Yavuz Çetin. Kısacası en arkada yaşayan bir ölü gibiyim. İnsanlarla etkileşimde ise;
*Çok kibar birisiyimdir.
*Fazlasıyla duygusal birisiyim.
*Empati yapabilirim.
*Kimsenin kalbini kırmam.
Aslında iyi bir insanım sanırsam. Bu kadar tek kalmayı hak edecek bir şey yapmadım. Konuşacak kimsem olmayınca bir defter aldım ve ona içimden geçenleri anlatıyorum. Şiirler yazıyorum... Bu defter dışında arkadaşım yok... 17. doğum günüm yaklaşıyor ve şimdiye kadar hiçbir arkadaşım doğum günümü kutlamadı.
Neredeyse hiçbir arkadaşımla telefondan konuşmadım ve şimdiye kadar hiç kız arkadaşım olmadı.
Şimdi ise beni üzen olayı anlatacağım... Yeni dönemin ilk günleriydi... Bir kız vardı... O da yalnızdı ama güzel bir kızdı. 2. gün yanıma geldi ve bende epey heyecanlandım. Sonra beraber oturur olduk teneffüslerde... Ben, mutluluktan uçuyordum. Bana,biz çok yakın arkadaşız demişti. Son zamanlarda ondan hoşlanmaya başladım ama ona hep arkadaş gibi davranmaya devam ettim. Şuan onun bir sürü arkadaşı var ve benimle çok az konuşuyor... Hayatımda ilk defa bir kızla telefondan konuşacaktım... Arama sebebim ise canı sıkkındı, nasıl oldun diye soracaktım... Yüzüme kapattı. Mesaj attım, sonra konuşalım dedi... Yarın arayayım dedim, o da olur dedi. Aradım ve açmadı... 2 gün önce yanıma geldi ve canı sıkkındı... Ona elimden gelen her şeyi yaptım... Acaba çok kötüydü o yüzden açmadı telefonu dedim. Yine biraz mutlu oldum. Bazen buna mesaj atıyordum... Sonra konuşalım falan deyip cevap vermiyordu... Bana ise önceki zamanlarda: şu çocuk çok yakışıklı, sınıfta en sevdiğim kişi şu oğlan tarzında konuşuyordu... Dün ise çok mutsuz hissediyordum. Ama o, bir kere gelip neyin var demedi... Sınıftan çıkarken ona hep iyi akşamlar derdim... Dün çıkarken, onun yanındaydım ve o, ben hariç herkese iyi akşamlar dedi... Daha yazacağım çok şey var ama bu uzar gider...
Kısacası kendimi çok yalnız hissediyorum... Ve 17 yaşıma basacağım hiç arkadaşımla resmim olmadı daha...
En büyük hayalim konservatuar okumak... Ama, aç kalmamak için önce mühendislik okumamı istiyor ailem... Zaman geçirmek için spora gideyim diyorum, okul ve sınavlardan göndermiyorlar... Sürekli gözlerim doluyor... Okuduğunuz için teşekkür ederim...
YAŞAMAK İSTEMİYORUM ARTIK...

Genişletmek için tıkla...

clejXXX dedi:

Güzeldir.


Bu arada, ben de senin gibiydim. Taa ki 1-2 hafta öncesine kadar. Bunu yaşamamın sebebi okuldu, ortamdı, öğretmenlerdi, çevreydi. Açıktan okumaya başladım okulu. Beceremediğimden değil istediklerimi yapamamamdan dolayı okul seni sosyalleştirmiyor, beni bir işe verdiler. Önceden hiç laf yapamazken, kantinden su almaya çekinen ben, insanlarla iletişimi muhteşem birisi olup, sosyal fobiyi ve asosyalliği kırıp ve duruş bozukluğumu düzeltip normal bir insan oldum. Senin gibi intiharı düşünüyordum. Artık hem bir işim, var hem mesleğim var hem de okuyorum ve para kazanıyorum. İlk Okulum ve ortaokulum çok sıkıntılıydı hep dalga geçilendim, asosyal, ezik diye. Bu arada özgüven sorunun varsa, düşündüğünü yap. Bunu yaparsam ne olur acaba ya? deme yap gitsin. Ve o serviste perde çekme olayını ben de yapıyordum

Genişletmek için tıkla...

eopFnc dedi:

buraya gel çok şey kazanacaksın - incisözlük

Yazının tamamını şimdi okudum dostum,belki bunu yazdığım için bana kızacaksın veya adminler ban atacak ama o kız seni "köpeği" yapmış benim de başımdan senin yaşadıkların geçti .Yukarıda verdiğim linki ben de okuyorum emin ol faydası göreceksin o kıza yüz vermek yerine yüz vermeseydin veya sevgini vs. ona belli etmeseydin o sana çok yakın davranacaktı belki de bende kız konularında süper değilim yukarıda ki linkten öğrendiklerim.Zeki birisine benziyorsun o başlığı oku bilinçaltını yeniden kodla.

Genişletmek için tıkla...

Silinen üye dedi:

O artık yalnız değil.

Genişletmek için tıkla...