Merhaba sayın Technopat üyeleri. Konuya başlamadan önce şunu belirtmek istiyorum. Biliyorum, burası bir teknoloji forumu. İnsan her ne kadar istemese de, buradaki büyük ilgi ve üyelerin cana yakınlığı nedeniyle bu foruma teknoloji dışında soru sorası geliyor. Bende o tür sorular soran birisiyim. Umarım forumu bu tür konular açarak rahatsız etmiyorumdur. Bunu şimdiden yazayım.
Konumuza dönersek babam ile aram pek iyi sayılmaz. Size burada babamı şikayet etmiyeceğim, ama gözüme batan bir sürü şey var. Yumurtadan çıkan tavuk kabuğunu beğenmemiş gibi bir olay yok ortada onu söyleyeyim. Ben babamı çok seviyorum, ama sanki o beni sevmiyormuş gibime geliyor. Babamı özetlemek istersem; düşük derecede yobaz, tersi pis, asosyal ve telefonundan film seyretme bağımlısı. Bağımlı derken elinden telefonun düştüğünü pek görmüyorum, o anlamda demek istedim. Bunları desem de neredeyse babama çekmişimdir. Yobazlık ve telefon bağımlılığı hariç. Bende asosyal biriyim, bu yüzden onunla konuşurken zorlanacağımı düşünmezdim. Ama gel gelelim konuşmak istediğimde beni takmıyor bile. Yani yaşım da 17. Yani beni neden kâle almaz ki? Misafirliğe gittiğimizde akrabalarımızla çok güzel konuşur anlaşır, fakat ben onun oğluyum. Peki neden benimle akrabalarımızla konuştuğu gibi konuşmuyor? Kendisine de soruyorum hep. ‘Baba neden beni takmıyorsun’ diye sorduğumda telefona dalmış oluyor ve telefonu kapattığım zaman sinirlenip küfür etme seviyesine geliyor. Yani bende de sıkıntı yok. Ne derse peki derim. Ya da boşluğunu bulduğum zaman bir konu açmak istesem hep ahiret hayatına ya da namaz niyaza bağlıyor. Ama her seferinden din konularına bağlaması da beni bunaltıyor. Günümüz şeylerini konuşunca da ıvır kırım yapıp kâle almayıp telefonuna bakmaya devam ediyor. Arkadaşlar, sizin de fikirlerinizi merak ediyorum. Sizin düşünceleriniz neler? Sorun bende mi? Kabuğumu mu beğenmiyorum? Ya da sıkıntı babamda mı? Lütfen bana gerçekleri söyleyin. Bana gerçekler lazım.
Konumuza dönersek babam ile aram pek iyi sayılmaz. Size burada babamı şikayet etmiyeceğim, ama gözüme batan bir sürü şey var. Yumurtadan çıkan tavuk kabuğunu beğenmemiş gibi bir olay yok ortada onu söyleyeyim. Ben babamı çok seviyorum, ama sanki o beni sevmiyormuş gibime geliyor. Babamı özetlemek istersem; düşük derecede yobaz, tersi pis, asosyal ve telefonundan film seyretme bağımlısı. Bağımlı derken elinden telefonun düştüğünü pek görmüyorum, o anlamda demek istedim. Bunları desem de neredeyse babama çekmişimdir. Yobazlık ve telefon bağımlılığı hariç. Bende asosyal biriyim, bu yüzden onunla konuşurken zorlanacağımı düşünmezdim. Ama gel gelelim konuşmak istediğimde beni takmıyor bile. Yani yaşım da 17. Yani beni neden kâle almaz ki? Misafirliğe gittiğimizde akrabalarımızla çok güzel konuşur anlaşır, fakat ben onun oğluyum. Peki neden benimle akrabalarımızla konuştuğu gibi konuşmuyor? Kendisine de soruyorum hep. ‘Baba neden beni takmıyorsun’ diye sorduğumda telefona dalmış oluyor ve telefonu kapattığım zaman sinirlenip küfür etme seviyesine geliyor. Yani bende de sıkıntı yok. Ne derse peki derim. Ya da boşluğunu bulduğum zaman bir konu açmak istesem hep ahiret hayatına ya da namaz niyaza bağlıyor. Ama her seferinden din konularına bağlaması da beni bunaltıyor. Günümüz şeylerini konuşunca da ıvır kırım yapıp kâle almayıp telefonuna bakmaya devam ediyor. Arkadaşlar, sizin de fikirlerinizi merak ediyorum. Sizin düşünceleriniz neler? Sorun bende mi? Kabuğumu mu beğenmiyorum? Ya da sıkıntı babamda mı? Lütfen bana gerçekleri söyleyin. Bana gerçekler lazım.
Son düzenleyen: Moderatör: