Yaşadığınız en korkunç olay

Bir gün uyurken birden uyandım ve bütün vücudum taş kesildi, kıpırdatamadım yani hiçbir yerimi. Bayağı uğraştım kıpırdamak, bağırabilmek için fakat heykel gibi taş kesilmiştim. Bir şey görmedim, odamı görüyordum sadece fakat çığlık sesleri duydum bu olay bitene kadar ve bütün vücudumda ağırlık hissettim. Yatağa yapışmış gibiydim. Ne yaşandığını hala bilmiyorum.
Sizin dediğiniz şey galiba "uyku felci".
 
Sizin dediğiniz şey galiba "uyku felci".
Okudum da, başıma gelen şeye bayağı benziyor. Vücutta ağırlık hissedilmesi, kıpırdayamamak falan. 'Üstelik halüsinasyonlar dokunsal, işitsel ya da görsel olarak ortaya çıkabiliyor' yazıyor, benimkisi işitseldi o zaman. Çığlıkları hala hatırlıyorum. İnternete 'korkunçlu karı' yazdığınızda çıkan çığlık sesi gibiydi. Hayatımdaki en korkunç olay buydu.
 
Bir gün uyurken birden uyandım ve bütün vücudum taş kesildi, kıpırdatamadım yani hiçbir yerimi. Bayağı uğraştım kıpırdamak, bağırabilmek için fakat heykel gibi taş kesilmiştim. Bir şey görmedim, odamı görüyordum sadece fakat çığlık sesleri duydum bu olay bitene kadar ve bütün vücudumda ağırlık hissettim. Yatağa yapışmış gibiydim. Ne yaşandığını hala bilmiyorum.
Karabasan olması lazım :)
 
Toplu ortamda yaşanan bir cinayete şahit olmuştum, detay vermek pek istemiyorum. Aslında şahit olmak sayılmaz o sırada bulunduğumuz kurumun alt katındaydım ama kan izleri ve oradaki kaos bile psikolojimi bir süre düzeltemeyeceğim şekilde etkilemişti. Etrafta salya sümük ağlayan insanlar, duvardaki kan izleri, olaydan sonraki kargaşa, katili ve ölen kişiyi aylardır nerdeyse her gün görüyor olmak... Gerçekten kan dondurucu bir deneyimdi.
Ben olay anında şoktan olsa gerek hiç tepki vermemiştim sadece durgunlukla güvende kalabilmeye çalıştım. Ama eve gittiğimde bir anda kriz geçirircesine ağlamaya başladığımı hatırlıyorum.
 
Toplu ortamda yaşanan bir cinayete şahit olmuştum, detay vermek pek istemiyorum. Aslında şahit olmak sayılmaz o sırada bulunduğumuz kurumun alt katındaydım ama kan izleri ve oradaki kaos bile psikolojimi bir süre düzeltemeyeceğim şekilde etkilemişti. Etrafta salya sümük ağlayan insanlar, duvardaki kan izleri, olaydan sonraki kargaşa, katili ve ölen kişiyi aylardır nerdeyse her gün görüyor olmak... Gerçekten kan dondurucu bir deneyimdi.
Ben olay anında şoktan olsa gerek hiç tepki vermemiştim sadece durgunlukla güvende kalabilmeye çalıştım. Ama eve gittiğimde bir anda kriz geçirircesine ağlamaya başladığımı hatırlıyorum.
Gerçek mi?
 

Geri
Yukarı