Ateist olduğunuzu ailenize nasıl açıklarsınız?

Açıklamazdım, düşün ki annen Müslüman, dini diyor ki inanmayan yanacak, sen bu kadına nasıl açıklarsın oğlunun ateist ve başka bir dine mensup olduğunu? Ne kadar üzülür düşünemiyorum.
Galiba coğrafyaya göre değişebiliyor. Annemin yanında çok rahat davranabiliyorum. Mesela, ayıpladığı konuları "Bak Kur'an'da böyle yazıyor. Bak hadislerde böyle yazıyor. O yüzden bunu yapıyorlar, inandığın din bunu gerektiriyor." diyorum, susuyor.

Başka bir örnekte, önceden Atatürk'ü sevmezdi. Düşman değildi ama sevmezdi. Nedeni ise kulaktan dolma yalanlar. Yok "Aleviymiş." yok "3-4 karısı varmış. Bu kadın alınır mıymış?" falan filandı. Muhammed'in kaç eş aldığını, nasıl aldığını anlatınca "Atatürk'ün tırnağı olamaz kimse." kıvamına geldi.

Bunu yobaz bir ailede yapamazsın sanırım. Söyleyemeyen kişileri de anlıyorum.
 
Galiba coğrafyaya göre değişebiliyor. Annemin yanında çok rahat davranabiliyorum. Mesela, ayıpladığı konuları "bak kur'an'da böyle yazıyor. Bak hadislerde böyle yazıyor. O yüzden bunu yapıyorlar, inandığın din bunu gerektiriyor." diyorum, susuyor.

Başka bir örnekte, önceden Atatürk'ü sevmezdi. Düşman değildi ama sevmezdi. Nedeni ise kulaktan dolma yalanlar. Yok "aleviymiş." yok "3-4 karısı varmış. Bu kadın alınır mıymış?" falan filandı. Muhammed'in kaç eş aldığını, nasıl aldığını anlatınca "Atatürk'ün tırnağı olamaz kimse." kıvamına geldi.

Bunu yobaz bir ailede yapamazsın sanırım. Söyleyemeyen kişileri de anlıyorum.

Aslında ailem yobaz değil, sadece üzülmelerini istemiyorum doğrusu, birazcık empati kurmaya çalışıyorum ama eğer sizin gibi açıklarsam onlar da tabii ki saygı gösterirdi, keşke herkesin ailesi anlayışlı olabilse.
 
Yaşım kendi kararlarımı etkili bir şekilde verecek yaşa ulaştıysa ve ailem "gerçekten" Müslümansa:

"Dinde zorlama yoktur" ayetini delil alırdım. Herhangi birisi bana mürted muamelesi yaparsa da "Ben Müslümanlığı hiç seçmedim ki, siz benim yerime seçmişsiniz ve o şekilde eğitmişsiniz. Ben sadece bir çocuktum ve ne yaptığımın ve söylediğimin bilincinde değildim, sadece öğretileni yapıyordum.

Ama şu an büyüdüm ve kendi aklım olgunlaştı. Bugünden sonra Müslümanlığı seçip, ardınca dinden çıksam mürted olurum. Ancak ben henüz bir din seçimi yapmadım; araştıracağım ve aklıma yatarsa Müslüman olabilirim. Aklıma yatmazsa da olmam ve siz beni -bu ayete göre- baskılayamazsınız." derdim.

Bu açıklama kalplerine inmesin diye: olgunluk yaşınızdan sonra onların dinen sizlerden sorumlu olmadıklarını, Allah'a hesap vermelerinin gerekmeyeceğini, amel defterinizin size ait olduğunu; isterlerse size dini açıdan yine tebliğ yapabileceklerini ama bunun baskıcı şekilde olmaması gerektiğini hatırlatın. Rasulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in tebliğ usulü neyse, aynı şekilde. Kısaca onlara kendi dinlerini hatırlatın, ötesine gerek yok.

Ancak, sıradan yurdum insanı gibi sadece "Kimlik Müslümanı"ysalar (gerçi kimlikte de yazmıyor artık, bu iyi oldu) ve/veya 16 yaşından küçükseniz: bu işe kalkışmanızı hiç tavsiye etmem. Çünkü ağır tepkiler gelirse çok incinebilirsiniz; her ailenin aynı olmadığı gibi, küçük yaştayken gelecek ağır tepkileri kaldırmak da oldukça güçtür.
Açıklamazdım, düşün ki annen Müslüman, dini diyor ki inanmayan yanacak, sen bu kadına nasıl açıklarsın oğlunun ateist ve başka bir dine mensup olduğunu? Ne kadar üzülür düşünemiyorum.
Bu incelik ise, gerçekten çok saygıdeğer. Müslüman bir anneyim ve yukarıda yazdığım mantıkî izahların ardınca hislerim aynen bu şekil. Bir yandan çocuğum için yapabileceğim hiçbir şey yoktur ve aynen yukarıda yazdığım hakikatler geçerlidir. Ancak annelik duygusu bir başka... Gerçek hayatta nasıl ki elini dizini bir yere çarpsa içim acır, ahirette ise inancım gereği "daha çok acı çekeceğini" düşünmek...

Cidden zor konular. Her iki taraf için de...
 

Technopat Haberler

Geri
Yukarı
09:05:00