İnsanın öleceğini bilerek yaşaması

Geçirilen çocukluk, okunan okullar, edinilen arkadaşlıklar, aile, doğa, diğer canlılar, dünya, yaşam, evren ve daha nicesi. Bütün bunların bir gün sonsuza dek ortadan kaybolacağını bilerek yaşamak sizce de biraz ürpertici bir durum değil mi? İnsanoğlu nasıl oluyor da öleceğini bildiği halde hayatına devam edebiliyor diye bazen sorguluyorum. İnsan psikolojisi sizce nasıl oluyor da bir gün yok olacağını bildiği halde sağlam kalabiliyor? Dışarıdan bakıldığında son derece enteresan ve garip bir durum. Siz bu konu hakkında neler düşünüyorsunuz?
Filmin biteceğini biliyoruz ama izliyoruz işte. Oysa filmi defalarca izleyebilirsin, hayatın güzelliği de o sadece bir kere geliyorsun. Hayat felsefemi de bu teklik oluşturuyor. Pek inançlı olduğum söylenemez, umudum da yok, kendimi insan gibi de hissetmiyorum. Geldim bu hayata ve yaşamak zorundayım, yaşıyorum. Bu döngüyü değiştirmem imkansız o yüzden hiç kurcalamıyorum. Ölmeyi bekleyerek anı yaşıyorum. Öbür türlüsü gerçekten azap. O yüzden yaşayın, ölünce zaten film bitecek ve sen bir daha vizyona girmeyeceksin. Belki kimse adını bile hatırlamayacak. Önemli değil çünkü sen artık varolmayacaksın.
 
"Dokuz yüzük ölümlü insanlar'a, ölecekler ne yazık!"
 

Geri
Yukarı