Yalnızlıktan güzel bir şey var mı ki? Son 4 yıldır etrafımda bıraktığım az sayıda arkadaşımla (7-8 kişi) arada bir görüşmek ve kız arkadaşımla vakit geçirmek dışında sosyal faaliyetlerini sıfırlamış biri olarak şunu diyebilirim ki; toplumun kendisinden uzaklaşıp uzaktan bakınca insanların ne kadar kendi iradeleri dışında yaşadıkları görüyorum. Sosyal hayat demek, kendinden sürekli taviz vermek, istemediğin halde sırf çoğunluk istiyor diye onlara uymak ya da kendi isteğin için başkalarıyla sürekli çatışma zorunluluğu demek.
Ne kadar çok insan = O kadar fazla sorun, o kadar fazla taviz, o kadar fazla kazık, o kadar fazla "takip" etmek demek.
Yalnız kalmayı başarıp kendi odama çekilip kitap okuyarak, bir şeyler araştırarak, kendi istediğim şeyleri izleyerek ya da oynayarak vakit geçirdiğimde yemeklerimi de bilgisayar başında film izlerken yiyorum. Açıkçası toplu şekilde yemek yemekten çok daha sevdiğim bir durum bu.