Semih Demir
Kilopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci
Mehmet Pişkin'in intihar videosunu izlerken fark ettim şahsımdaki durgunluk yorgunluk yalnızlık ve tükenmişliği. Her zaman pes etmemek gerektiğini bilir ve savunurdum, ki bu konudan sonra da muhtemelen kullanıcılar için bir "pes etmeyin" konusu açacağım. Pes etmemek bilincinde olmama rağmen neden ve nasıl mı tükendim? İşte bilmiyorum...
Tavsiyelere ihtiyacım yok aslında. Hayata dair çoğu şeyi biliyorum. Şükret diyenlere hiç kulak asmadım çünkü şükür bilincim gayet yerinde. Beni bu boşluğa sürükleyen başka bir yalnızlık vardı içimde. Hayatın güzel olduğunu ve buna rağmen yaşamak istemediğimi de biliyorum, biliyordum...
Haklısınız. Bana da sürekli hayatın çok güzel olduğunu neşeli olmamız gerektiğini söyleyenlerin sayısı çok fazlaydı. Sağlık sorunumuz olmadığı için şükretmemiz gerektiğini söyleyenler de oldu ve olmuştur. Ama benim yorgunluk meselem zaten bunun üstüne kurulu; her şeyin farkında olmama rağmen iyi hissetmiyorum.
İntihar mı edeceğim? Hayır tabii ki. Ama dün gece yarısı izlediğim o video ile birlikte sanki içimde ukte kalmış yalnızlık tekrar canlandı. Yalnızlık deyince de insanların anladığı "arkadaşın mı yok? sevgilin olmadığı için böyle diyorsun" cümleleri oluyor. Sorun bu da değil, çünkü bunlardan da bıktım...
Evet her şeyden bıktım. Siyasetten politikadan dizilerden filmlerden kalabalıktan insanlardan neşeli olmaktan çalışmaktan uyumaktan rutin haline gelmiş sıradan işlerden klişelerden dünyadan adaletten eşitlikten haksızlıktan hukuksuzluktan erkeklerden kadınlardan çiçekten böcekten sağdan soldan her şeyden bıktım.
Mutlu değilim. "Hayatın başkasının hayali olabilir hocam deme öyle!" diyenler de oluyor. Bu dayatılmış sözlerden de bıktım ve yoruldum. Hiç yaşamakta istemiyorum, sebebini ve nedenini ise cümlelere sığdıramıyorum. Bir boşluk içerisinde sürükleniyorum sadece.
Tavsiyelere ihtiyacım yok aslında. Hayata dair çoğu şeyi biliyorum. Şükret diyenlere hiç kulak asmadım çünkü şükür bilincim gayet yerinde. Beni bu boşluğa sürükleyen başka bir yalnızlık vardı içimde. Hayatın güzel olduğunu ve buna rağmen yaşamak istemediğimi de biliyorum, biliyordum...
Haklısınız. Bana da sürekli hayatın çok güzel olduğunu neşeli olmamız gerektiğini söyleyenlerin sayısı çok fazlaydı. Sağlık sorunumuz olmadığı için şükretmemiz gerektiğini söyleyenler de oldu ve olmuştur. Ama benim yorgunluk meselem zaten bunun üstüne kurulu; her şeyin farkında olmama rağmen iyi hissetmiyorum.
İntihar mı edeceğim? Hayır tabii ki. Ama dün gece yarısı izlediğim o video ile birlikte sanki içimde ukte kalmış yalnızlık tekrar canlandı. Yalnızlık deyince de insanların anladığı "arkadaşın mı yok? sevgilin olmadığı için böyle diyorsun" cümleleri oluyor. Sorun bu da değil, çünkü bunlardan da bıktım...
Evet her şeyden bıktım. Siyasetten politikadan dizilerden filmlerden kalabalıktan insanlardan neşeli olmaktan çalışmaktan uyumaktan rutin haline gelmiş sıradan işlerden klişelerden dünyadan adaletten eşitlikten haksızlıktan hukuksuzluktan erkeklerden kadınlardan çiçekten böcekten sağdan soldan her şeyden bıktım.
Mutlu değilim. "Hayatın başkasının hayali olabilir hocam deme öyle!" diyenler de oluyor. Bu dayatılmış sözlerden de bıktım ve yoruldum. Hiç yaşamakta istemiyorum, sebebini ve nedenini ise cümlelere sığdıramıyorum. Bir boşluk içerisinde sürükleniyorum sadece.
