yigitalyksel
Hectopat
- Katılım
- 30 Haziran 2020
- Mesajlar
- 489
Arkadaşlar, 14 yaşındayım. Hayatımda sadece 1 sevgilim oldu (19 günlük). Yaşıtlarıma bakınca haftada 2-3 kez manita değiştiriyorlar. Neyse konum manita değil konum;
Hani her sınıfta birisi olur yaptığı şakaya gülünür falan ben de onlardandım, tam zamanında (abartmadan) espriyi çakıyordum sınıf gülüyordu falan ama bugüne kadar hiç gerçek arkadaşım olmadı (14 yaşındayım, özgüvenliyim, kemik yapılıyım, saçlarım uzun, hafif yakışıklıyım boyum 1.78 kilom 61.)
En çok üzüldüğüm şey ise tüm sınıftakiler kendi arkadaşlarıyla teneffüse çıkarken ben sınıfta oturur uyurdum. İnanır mısınız bilmem ama dışarı çıktığımda sadece oturur etrafa bakardım, teneffüs çalınca sınıfa girerdim kimseyle muhatap olmazdım. 6. sınıfta okuldan atılacaktım sebebi: kavga etmediğim kişi kalmamıştı, özgüvensizdim bu sorunlarımı kickbox sporuna giderek hallettim. Su anda özgüvenim tam, kavgacı değilim, sanaldan bir sürü arkadaş edindim. 6-7 tane arkadaşlarım var, oyun oynarız ama reel hayatta gerçek arkadaşım olmadı. Ve ben bu kızları anlamıyorum dürüst, özgüvenli, yakışıklı erkek seçmek varken gidiyorlar ağzına ne gelirse söyleyen, her şeye söven, günde 2 kere kavga eden erkeklerle flört ediniyorlar. Konuyu kısa geçmek gerekirse:
Arkadaşlarım tarafından dışlanıyorum, arkadaşım yok, telefon hat tarifem yenilenince 1000 dakika konuşma ay sonunda 950 dakikada kalıyor. Arkadaş canlısıyım ama arkadaşım yok. Samimi birisiyim, ikizler burcuyum, yani insanlar beni tanımadan beni reddediyor. Bir insanın beni tanıması için 1 hafta takılması gerekiyor ama yapmıyorlar. Bir insana alışınca gerçekten çok samimiyetli oluyorum, can sıkıntısından mizah sayfası açtım kendime özgün postlar attım. İşler iyi gidiyordu, 3 haftada 600+ takipçi geldi ve gerçekten komik postlar atıyordum, küfürlü-küfürsüz fark etmiyordu ama üşendiğimden dolayı bıraktım. Su anda muhtemelen 400+ takipçi kalmıştır, 2 aydır hesaba bakmıyorum.
O değil de telefonum hiç çalmıyor, ona da üzülüyorum canım sıkılınca arayacağım kimse yok, ömrümün sonuna kadar böyle geçmesini istemiyorum.
Spora gittiğim zamanlarda hiç istemiyordum sporu ama şu anda iyi ki de gitmişim diyorum. Eğer spora gitmeseydim daha da kötüydüm, hala gidiyorum.
Benim gibi birisi varsa onunla tanışmak isterim.
Hani her sınıfta birisi olur yaptığı şakaya gülünür falan ben de onlardandım, tam zamanında (abartmadan) espriyi çakıyordum sınıf gülüyordu falan ama bugüne kadar hiç gerçek arkadaşım olmadı (14 yaşındayım, özgüvenliyim, kemik yapılıyım, saçlarım uzun, hafif yakışıklıyım boyum 1.78 kilom 61.)
En çok üzüldüğüm şey ise tüm sınıftakiler kendi arkadaşlarıyla teneffüse çıkarken ben sınıfta oturur uyurdum. İnanır mısınız bilmem ama dışarı çıktığımda sadece oturur etrafa bakardım, teneffüs çalınca sınıfa girerdim kimseyle muhatap olmazdım. 6. sınıfta okuldan atılacaktım sebebi: kavga etmediğim kişi kalmamıştı, özgüvensizdim bu sorunlarımı kickbox sporuna giderek hallettim. Su anda özgüvenim tam, kavgacı değilim, sanaldan bir sürü arkadaş edindim. 6-7 tane arkadaşlarım var, oyun oynarız ama reel hayatta gerçek arkadaşım olmadı. Ve ben bu kızları anlamıyorum dürüst, özgüvenli, yakışıklı erkek seçmek varken gidiyorlar ağzına ne gelirse söyleyen, her şeye söven, günde 2 kere kavga eden erkeklerle flört ediniyorlar. Konuyu kısa geçmek gerekirse:
Arkadaşlarım tarafından dışlanıyorum, arkadaşım yok, telefon hat tarifem yenilenince 1000 dakika konuşma ay sonunda 950 dakikada kalıyor. Arkadaş canlısıyım ama arkadaşım yok. Samimi birisiyim, ikizler burcuyum, yani insanlar beni tanımadan beni reddediyor. Bir insanın beni tanıması için 1 hafta takılması gerekiyor ama yapmıyorlar. Bir insana alışınca gerçekten çok samimiyetli oluyorum, can sıkıntısından mizah sayfası açtım kendime özgün postlar attım. İşler iyi gidiyordu, 3 haftada 600+ takipçi geldi ve gerçekten komik postlar atıyordum, küfürlü-küfürsüz fark etmiyordu ama üşendiğimden dolayı bıraktım. Su anda muhtemelen 400+ takipçi kalmıştır, 2 aydır hesaba bakmıyorum.
O değil de telefonum hiç çalmıyor, ona da üzülüyorum canım sıkılınca arayacağım kimse yok, ömrümün sonuna kadar böyle geçmesini istemiyorum.
Spora gittiğim zamanlarda hiç istemiyordum sporu ama şu anda iyi ki de gitmişim diyorum. Eğer spora gitmeseydim daha da kötüydüm, hala gidiyorum.
Benim gibi birisi varsa onunla tanışmak isterim.
Son düzenleyen: Moderatör:
