Bende 19 yaşımdayım, yaşamayan anlamaz hocam. Psikolojik sorunlar, travmalar özellikle çocukluk çağından itibaren aileyle birlikte geliyorsa onlarla yaşamak ve mücadele etmek daha zor geliyor. İnsan o psikolojinin üstüne bari dostum, beni seven birileri olsun istiyor, olmuyor, olamıyor. Bende bu konudaki arkadaş gibiydim, yaşamak dahi istemiyordum. Ama zamana inandım ve hala sadece zamana inanıyorum. Hayat o kadar sürprizlerle dolu ki bu arkadaşla belki de hiç bilmediğimiz bir anda başka bir yerlerde olacağız. Belki de o da yıllar sonra bu konuyu açıp vay be ne günlerdi diyecek. Bu forumdaki insanların en büyük sıkıntısı hayattan korkmaları, onlarla mücadele edeceklerini sanıp savunmasız şekilde açık bir şekilde saldırmaları. Hayat kimsenin düşündüğü gibi olmuyor, ne kadar geliştirirsen geliştir kendini sokakta yürürken bir avuç insan geçiyor birbirine sarılı ve mutlu, cebindeki kağıt para sayısı seninki ile asla yarışamaz belki ama cebinden taşacak kadar kağıt paralara sahip olsan dahi, onların mutluluğu ve birilerine sarıldığında olan sıcaklık ne o kağıt paralarla gelir, ne de satın alınır. Bu hayattaki en büyük şans aile, dost, akraba, insanlardır. Bu konuda şansınız yoksa yandınız, çünkü bunlar şans getirmediği sürece siz kendi şansınızı yarattığınız zaman bile topu tek başınıza sürmeniz gerekecek, çünkü kimse sizin takımınızın formasını giyip pas atmayacak.
