Önceki açtığım konuları okuyanlar durumu bilirler. Annem ve babam kendimi bildim bileli hep kavga ederler ve evde hep bir gerilim vardır. Birkaç gün önce babamı kuzenimle mesajlaşırken gördük. (Libidosuna .... Gözü hep başka kadınlarda idi.) Ona iftira attığımızı iddia etti ve çok büyük bir kavga oldu. Annemin tarafındaydık (1 ablam (17) 1 kız kardeşim (8) var). Hepimiz annemi tutuyorduk. Ben ağladım apartmana çıktım birkaç dakika sakinleştim. Babam anneme vurdu o anda ben direkt daldım içeriye geri. Polisi aradım. Telefonumu aldı 'napıcan ... Beni mi şikayet edicen' dedi. Telefonumu aldı. Ben çok ağladım. Ne ders dinleyebiliyorum ne de bir şey yapabiliyorum artık. Bugün ne olduğunu anlatayım. Az önce sandalye almak için odaya gittim, dönerken babam bana şeytan gibi baktı. Ben bir şey yapmadan gittim odama. Geldi odama bir yarım saat sonra. Işığım patlak birkaç gündür. Aç kapa yapıp gitti odadan. Az önce de annem gelip 'ben boşanmayacağım, ablan geöinemezsin dedi' dedi bana. Ben bayağı sinirlendim. Dersi bıraktım dağıldım. Açtım şarkı dinliyorum. Allah aşkına ne yapacağım ben. Sınavlar geliyor. Ağlıyorum her gün. Derslerde hocalar acır gibi bakıyor. Kaç gündür ölü gibi oldum.
Ayrılmaları için yalvarıyorum ayrılmıyorlar. Annem ayrılırsa yaklaşık 5k para alacağız.
Biz de benzer zorluklardan geçtik, gerçekten çok yıpratıcı bir durum, dik durmaya çalışıp anneni korumandan başka tavsiye veremeyeceğim maalesef.
Bir gün annemin canına tak etti ben 12 yaşındayken sadece bir çanta kıyafet ile bambaşka bir şehire taşındık, eşyalar, bilgisayarlar, konsollarım, yaklaşık bir raf eden kitap ve dergilerim, arkadaşlarım ve doğduğum, büyümemin de büyük kısmını geçirdiğim şehri bıraktım. Tekrar bir düzen kurduk, İki taraf da bu evliliği o kadar önemsemiyor ki annem ve babam boşanmadı bile, kendi ayaklarımızın üzerinde durduk ve bu durumlara gram üzülmedim, üzülmesi gereken kişi babandır bu durumda, er ya da geç berbat bir insan olduğunu anlayacaktır, sıkma canını.
