Doğru ama karşılıksız bir iyilik nedir, nasıl anlıyabiliriz? Tam anlamıyla karşılıksız değildir, onu tam resmedemez. Çünkü bak bunu ben karşılıksız yapıyorum diyerek de kendini tatmin etmiş oluyor. Hiçbir zaman karşılıksız iyiliğin ne olacağını bilemiyeceğiz gibi.
Yapılan sadece yapılana kar sağlıyor ise. Dışarıdan bunu bilmek ilk anda mümkün olmayabilir ama zaman içinde gözlemlenirse açığa çıkar. Misal; ilişki çatırdamaya başladığında denilen;
O zaman şöyle diyebiliriz. Bir insana iyilik yaparsın ve bu iyiliğin sana acı olarak döneceğini bilirsin, bu iyiliğin karşılığında hiçbir tatminkarlık yoktur. Aklına geldiğinde de tatmin olmazsın, askine acı çekeceğini anladığın için acı çekersin. Buna iyilik denilebilir mesala.
İyilik, yapılıp üzerine düşünülmemeyi de gerektirmeli o zaman.
İyiliğin hiçbir duygu gereksinimi, duygusal tatminin olmadığı bir bedende yaparsak iyilik olacağını bilmeliyiz. Bu gerçeklikte iyiliğin adı da menfaattir.
Sınırlarımızı tam olarak bilemiyoruz. Eğer dediğiniz gibi olsaydı anne çocuk ilişkisi olmazdı. Annenin çocuğu için hayatını feda etmesinde ne gibi bir çıkar vardır? Anne, soyunun devamlılığını sağlama içgüdüsü ile hareket ediyor denilemez sanırım.
İçgüdüsel de geç. Yapmasa acı çeker, yapmaya itilir, aksiyona geçtiğinde gururdan zevk alır. Yani bile bile ölüme atlaması da ona cazip gelir.
Bence anahtar sevgidir. Sevgi, bencillik barındırmaz. İyiliği de tek başına değil, insanın diğer duygulanımları ile iştirakli düşünmek gerekir.
En sevdiğim konu, cevaplamaktan haz alıyorum.
Aslında sevdiğimizi zannediyoruz. Ya da bir şeyi sevip, onu aklımızdaki hale dönüştürmeye çalışıyoruz. Onun, kendi hali ile olması için destek olmuyoruz.
