- Katılım
- 9 Ocak 2014
- Mesajlar
- 7.583
- Makaleler
- 10
- Çözümler
- 9
Geçmiş olsun artık, 29 yaşından sonra doğru düzgün şirket politikası olan hiçbir firma bir mühendise iş başlangıcı yaptırmaz. Bu kadar yıldır aklın neredeydi deyip yeni mezun olmuş ve bilgileri taze olanları seçerler.
Sana bir tavsiye vermek işe yaramaz, psikiyatri tedavisinin asıl amacını bile bu kadar yıldır daha anlamamışsın. Hayatında seni içinde olduğun duruma sokan şartları değiştirmediğin sürece psikiyatri tedavisi hiçbir işe yaramaz, ilaçlarla ancak bol bol uyutur, sahte hormon salgılatır ve iştah açıp yemek yedirir.
Dinleyeceğine olan inancım tamamen sıfır çünkü kolaya alışıp hiçbir şey yapmadan yaşamak felsefen olmuş durumda. Yine de yerinde olsam yapacağım ve zamanında benim 16 yaşındayken yaptığım şeyi yapardım; evden ve ailemden uzaklaşıp tamamen yeni bir hayat başlangıcı yapardım. Tamamen yeni insanların olduğu yeni bir çevre bulurdum, asgari ücret bile olsa fark etmez bir şeylerle meşgul olurdum, bulabilirsem mesleğimle ilgili bir işe girmeye çalışırdım. Bu süreçte parasız da kalacaksın, aç da kalacaksın uykusuz da kalacaksın ama o bulduğun yeni çevre ile birlikte bir şeyleri paylaştıkça hem psikolojik olarak iyileşeceksin hem de kendine olan güvenin ve bir şeyler yapma isteğin geri gelecek.
2013 yılında üniversiteden sonra zaten evden ayrı olduğum öncesindeki 7.5 yılın inanılmaz bir yılgınlığı vardı üstümde. Yılgınlığın yanında sağlığım çok kötü durumdaydı, psikolojim çok kötü durumdaydı, tiklerim bile geri gelmeye başlamıştı. Ankara'dan İzmir'e geri dönmek yerine Aydın'a gittim. Daha önce hiç tanımadığım 2 kızın evinde 2 hafta kadar kaldım, bu sürede eski arkadaşlarımdan sadece 1 kişiyle görüştüm. Sonrasında o kişilerin arkadaşlarıyla birlikte çekirdek arkadaş grubumuzu oluşturacak bir sürü kişiyle tanıştık. Daha iş bile bulmadan, kalacağım yer bile belli olmayıp bir dernekteki öğrencinin aracılığıyla gittiğim şehirde ilk haftanın sonunda hem iş buldum hem de bir sürü yeni arkadaşım oldu. Sonrasında birlikte başka evlere çıktık, zor zamanlarda birbirimize destek olduk, sonrasında 4 çift (sevgili) olarak 8 kişi 1 kilo hamsi ve mezelerle aynı yemeği paylaşıp saatlerce sohbet ettiğimiz akşamlara sahip olduk.
Sonucunda o süreçte ben eski işimi bıraktım, yeni bir kariyer yapma planı oluşturdum. Psikolojik sorunlarımdan kurtuldum, yeni insanlarla yeni şeyler paylaştım, sağlığımı tekrar geri kazandım ve sonuç olarak bir süre sonra aralarından ayrıldım. Hayatımda verdiğim "en doğru" karardı bu yaptığım, hâlâ oradaki 1 yılı özlemle hatırlıyorum.
Gerçekten bir şeyler yapmak istiyorsan bu dediğimi düşünebilirsin, bizim grubumuzda 18-29 yaş arası değişen bir arkadaş ortamımız oldu. Aileleriyle ters düşüp yolları ayrılmış ya da psikolojik sorunları olup yeniden düzelmek için son bir çırpınış içinde olan bir arkadaş grubuyduk. İçinde olduğun konforlu alanı terk edecek kadar cesaret sahibi olmazsan maalesef bu sorununu düzeltemeyeceksin, ölene kadar aslında hep başkasının üstünden emeksiz geçinmiş biri olarak kimseden saygı göremeyeceksin. Kız arkadaş konusuna hiç girmiyorum.
Sana bir tavsiye vermek işe yaramaz, psikiyatri tedavisinin asıl amacını bile bu kadar yıldır daha anlamamışsın. Hayatında seni içinde olduğun duruma sokan şartları değiştirmediğin sürece psikiyatri tedavisi hiçbir işe yaramaz, ilaçlarla ancak bol bol uyutur, sahte hormon salgılatır ve iştah açıp yemek yedirir.
Dinleyeceğine olan inancım tamamen sıfır çünkü kolaya alışıp hiçbir şey yapmadan yaşamak felsefen olmuş durumda. Yine de yerinde olsam yapacağım ve zamanında benim 16 yaşındayken yaptığım şeyi yapardım; evden ve ailemden uzaklaşıp tamamen yeni bir hayat başlangıcı yapardım. Tamamen yeni insanların olduğu yeni bir çevre bulurdum, asgari ücret bile olsa fark etmez bir şeylerle meşgul olurdum, bulabilirsem mesleğimle ilgili bir işe girmeye çalışırdım. Bu süreçte parasız da kalacaksın, aç da kalacaksın uykusuz da kalacaksın ama o bulduğun yeni çevre ile birlikte bir şeyleri paylaştıkça hem psikolojik olarak iyileşeceksin hem de kendine olan güvenin ve bir şeyler yapma isteğin geri gelecek.
2013 yılında üniversiteden sonra zaten evden ayrı olduğum öncesindeki 7.5 yılın inanılmaz bir yılgınlığı vardı üstümde. Yılgınlığın yanında sağlığım çok kötü durumdaydı, psikolojim çok kötü durumdaydı, tiklerim bile geri gelmeye başlamıştı. Ankara'dan İzmir'e geri dönmek yerine Aydın'a gittim. Daha önce hiç tanımadığım 2 kızın evinde 2 hafta kadar kaldım, bu sürede eski arkadaşlarımdan sadece 1 kişiyle görüştüm. Sonrasında o kişilerin arkadaşlarıyla birlikte çekirdek arkadaş grubumuzu oluşturacak bir sürü kişiyle tanıştık. Daha iş bile bulmadan, kalacağım yer bile belli olmayıp bir dernekteki öğrencinin aracılığıyla gittiğim şehirde ilk haftanın sonunda hem iş buldum hem de bir sürü yeni arkadaşım oldu. Sonrasında birlikte başka evlere çıktık, zor zamanlarda birbirimize destek olduk, sonrasında 4 çift (sevgili) olarak 8 kişi 1 kilo hamsi ve mezelerle aynı yemeği paylaşıp saatlerce sohbet ettiğimiz akşamlara sahip olduk.
Sonucunda o süreçte ben eski işimi bıraktım, yeni bir kariyer yapma planı oluşturdum. Psikolojik sorunlarımdan kurtuldum, yeni insanlarla yeni şeyler paylaştım, sağlığımı tekrar geri kazandım ve sonuç olarak bir süre sonra aralarından ayrıldım. Hayatımda verdiğim "en doğru" karardı bu yaptığım, hâlâ oradaki 1 yılı özlemle hatırlıyorum.
Gerçekten bir şeyler yapmak istiyorsan bu dediğimi düşünebilirsin, bizim grubumuzda 18-29 yaş arası değişen bir arkadaş ortamımız oldu. Aileleriyle ters düşüp yolları ayrılmış ya da psikolojik sorunları olup yeniden düzelmek için son bir çırpınış içinde olan bir arkadaş grubuyduk. İçinde olduğun konforlu alanı terk edecek kadar cesaret sahibi olmazsan maalesef bu sorununu düzeltemeyeceksin, ölene kadar aslında hep başkasının üstünden emeksiz geçinmiş biri olarak kimseden saygı göremeyeceksin. Kız arkadaş konusuna hiç girmiyorum.
