Çok utandığınız anlar

Benim çok utandığım iki an var. Birinde bisikletle bir kaldırımdan öbür kaldırıma geçecektim, araba bana yol vermişti ben de bir anlık dalgınlıkla ona yol vermiştim adam sen bilirsin deyip gitmişti . Bir de hoca derste birine yaranmaya, iyi görünüp işini yaptırmaya çalışana ne denir demişti ben yine bir anlık dalgınlıkla (aslında sık kullandığım bir kelime olduğu için) yavşak demiştim. Kızmamıştı ama çok utanmışım Peki sizin en utandığınız anlar neler?

Çok katı bir kadın hocamız vardı ben üniversite hazırlıktayken. Kimse bir şey demeye cesaret edemiyordu o kadına. Bir gün boynuna şal atıp sınıfa gelmişti. "Hocam aynı kremalı pasta gibi olmuşsunuz." demiştim, tüm sınıf kahkaha atmıştı, utanan ben değildim kadındı ne patavatsızlık ama. Bir keresinde de odada tek başıma kendimle ilgilenirken ablam içeri girmişti ve video da açıktı. Hayatımın en utanç verici anıydı.

Dersteyken osurmak. Tüm sınıf kanalizasyon kokmuştu.

Günlüğümü okumak.

Cevapları okuyup utanmaya geldim.

Küçükken annem beni herkesin içinde dövmüştü çok utanmıştım.

Yarışmada sunum yaparken heyecandan bir şeyleri yanlış yaptığımda.

Bizim evin kapısı açıkmış annem komşuyla konuşuyormuş bende bağırarak şarkı söylüyordum komşu bana bakıp gülmüştü o an çok utanmıştım.

ihydrogeni dedi:

Yarışmada sunum yaparken heyecandan bir şeyleri yanlış yaptığımda.

Genişletmek için tıkla...

Siz söyleyince aklıma geldi. İlkokulda şiir okumam gerekiyordu ve o kadar insanın içinde (velilerde vardı) mikrofonum bozulmuştu. Çocuk hali işte fena utanmıştım o anlık. Farkında olmadan hayatımı değiştiren bir olay sanırım. Arkadan müzik geliyor ben mikrofonla uğraşıyorum düşünsene ne kadar kötü. Bütün sırayı mahvettim. O gün bugündür asla sahneye çıkmam. Acaba böyle bir şey yaşanmasaydı şu an nasıl biri olurdum? Kafamda deli sorular.

Sosyal anksiyetem olduğu için genel olarak her şeye utanıyorum aralarından hiçbirisini seçemiyorum bir sürü var.