Hayatımda yaşadığım en farklı duyguydu bu. Pandemi öncesi, 5. sınıftayken tanıştık. Şu an lise 2 oldum ama hâlâ aklımdan çıkmadı. O süreçte samimi olmuştuk ama sonra iki yıl boyunca hiç konuşmadık. Bir gün dershanelerin ücretsiz deneme yaptığı bir zamanda gitmiştim, aynı derslikte karşılaştık. Konuşmadık ama göz göze geldik. Onu uzun zaman sonra yeniden görmek içimde değişik bir şeyleri kıpırdattı. Dayanamadım, hesabını bulup istek attım. Kabul etti, hatta GT falan yaptı. Ben tabii havalara uçtum. 1-2 ay klasik sohbetler derken, bir anlık cesaretle hislerimi açıkladım. Ama “seninle alakalı değil ama ben yapamam” dedi. Ben de “tamam” dedim ve mecburen takipten çıktım. O dönem kafamı dağıtmak için spora başladım, mental olarak da iyiydim. Ama bir gece saat 2 gibi bir baktım, tekrar istek attı. Şaşırdım. Kabul ettim. Bu sefer denemek istediğini söyledi. İlk hafta gerçekten mükemmeldi. Ama sonra kafamda kurmaya başladım, kendimi ona layık görmemeye başladım. Anlık bir bunalımla, hiçbir sebep yokken ona “konuşmak istemiyorum” dedim. O da sadece “peki” dedi. İlk ay ciddi anlamda mental olarak çöktüm. Sonra tekrar istek atıp mesaj yazmak istedim ama ghostladı. Hiçbir yerden engellememişti, sadece WhatsApp'tan engellemişti ama onu da geçen hafta kaldırmış. Şimdi kafam çok karışık. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Geri dönmek için bir adım atmalı mıyım? Yoksa onu tamamen hayatımdan çıkarmam mı gerek? Tavsiyelerinizi bekliyorum.
