Flatpak ve snap gibi sistemlerin sağladığı kolaylık zaten geliştirici için, son kullanıcı için değil. Geliştirici paketini 5 farklı paket yöneticisine paketlemek yerine tek bir yöneticiye paketliyor, oradan insanlar kullanıyor. Şuan çoğu paketi geliştiriciler değil maintainer'lar yönetiyor Linux dağıtımlarında. Ancak sen yeni bir müzik çalar geliştirdin, Arch Linux'a koymak istiyorsun diyelim. Ya birisi gönüllü olarak maintainer'lık yapacak (yeni bir proje için birisinin gönüllü olarak maintainer'lık yapması çok mantıklı değil) ya da sen kendin yapacaksın. Güncelleme geldiğinde sürekli paketleyip yükleyeceksin vs. ve bunu uygulamanın yer almasını istediğin her dağıtım için yapacaksın. Bu sorunu en iyi
Arch Linux - Package Search adresindeki yetim (maintain edilmeyen paketler) ve geçmiş sürümde kalan paketlere bakarak görebilirsin. Flatpak'in çözdüğü sorun bu.